ارتقاء مدل آب های زیرزمینی و کالیبراسیون خودکار با استفاده از الگوریتم ژنتیک

یکی از مهمترین مراحلی که در مدل سازی مسائل آب های زیرزمینی بایستی انجام شود، کالیبراسیون مدل می باشد. با توجه به وقت گیر بودن فرآیند کالیبراسیون به صورت دستی، ارائه ی مدل های قابل اطمینان برای خودکار سازی این فرآیند بسیار قابل توجه می باشد. در این پایان نامه چگونگی استفاده از مدل های شبیه ساز-بهینه ساز جهت کالیبراسیون مدل ها با ارتباط خارجی میان دو قسمت، تشریح شده است. مدل شبیه ساز بر اساس روش المان محدود بوده و توانایی مدل کردن آبخوان های محصور و غیرمحصور را دارا می باشد. مدل بهینه ساز نیز از الگوریتم ژنتیک حقیقی برای کالیبره کردن پارامتر های مورد نظر استفاده می کند. طی فرآیند حل مسئله، مدل شبیه ساز با استفاده از پارامتر های حدس زده شده توسط الگوریتم ژنتیک، مقادیر ارتفاع هیدرولیکی در نقاط مشاهداتی را شبیه سازی کرده و این مقادیر برای محاسبه ی مقدار تابع هدف استفاده شده است. تابع هدفی که معیّار سنجش حل ها بوده، شامل تفاضل مربعات ارتفاع هیدرولیکی مشاهداتی و محاسباتی بوده است. در طی فرآیند کالیبراسیون سعی شده است مدل برای کالیبره کردن انواع مختلف پارامتر های ورودی مدل شامل، ضریب ذخیره، ضریب نفوذ پذیری، دبی چاه های برداشت و محل آن ها و همچنین شرایط مرزی آبخوان آزموده شود. با بررسی خطای نسبی بین مقادیر دقیق و مقادیر تخمین زده شده توسط مدل بهینه ساز ملاحظه می شود که مدل مذکور عملکرد مناسبی دارد و در اکثر مسائل جواب های قابل اعتمادی ارائه می دهد.